dehkadeye gham

امروز یکم دیر کردم ، دیرتر از هر روز ......

رنگ آسمون تاریک تر از گرگ و میش شده ، سو سویه زرد رنگ

چراغ ها به تاریکی شب نما دادن ، چراغ تیره برق های خیابون

 روشن شدن و خیابون یه جلوه تازه از زیبایی رو تن کرده ،

قسمتی تاریک و قسمتی روشن و تکراره قدم ها

خیلی خسته ام ، خسته تر از همیشه ....

قدم هامو آهسته برمیدارم و پاهامو روی زمین میکشم ،

هیاهوی عجیبی بین تمام عابرهاست ، نمیدونم این همه

عجله به کدامین مقصده ؟ چقدر ما آدما با هم غریبیم ، چقدر

به هم بی تفاوتیم قدم هام سسته و یه سوزی تو هوا هست ،

کیفمو رو دوشم جا به جا میکنم

و دستامو تویه جیبم میبرم و سرمو میدزدمو به شالم پناه میبرم

چیزی تا آخر این خیابون نمونده، سروصدا کمتر شده

به آخر خیابون میرسم و شروع خیابون فرعی .

سرمو بالا میگیرمو نگاه میکنم مثل همیشه آروم و صبور و ساکت .

سرمو پایین میندازمو با هر قدمی که برمیدارم سنگ کوچکی رو به جلو

هل میدم و سنگ هم میره و زیر انبوه برگ های پاییزی قایم میشه

تو سکوت محض خیابون فقط صدای خش و خش برگای زرد و

سرخ درختاست و شرشر آب توی جوی کوچیک کنار خیابون و

صدای موسیقی باد تو گوش شهر .

باد با رقص شلاقیش لا به لای درختان پاییز زده میپیچه و

برای رقصیدن برگ های زرد شده موسیقی از درد مینوازه و

این برگای زردن که رقص کنان از شاخه

جدا میشند و آروم آروم میانو روی زمین مینشینند و نته آخر رو با

خورد شدنشون مینوازن و این موسیقیه طبیعت رو کامل میکنند .

به وسط خیابون رسیدم  ، به درخت بیده پیر .

و تمام خاطرات مثل یه فیلم از نظرم میگذره ، دلم میخواد

یه باره دیگه زیر درخت بید رویه نیمکت قدیمی بشینم .

روی نیمکت نشستم ، یه آرامش ، یه غم ، یه قطره اشک و

تمام خاطرات سوخته

چشمامو بستم و تو حال خودمم ، صدای خش خشه برگ به

گوشم میرسه خیلی خشنه  افکارمو بهم میریزه ، چشمامو باز

میکنم و یه سایه با قدی بلند و هیکلی درشت روبه روم ایستاده ،

یه لرزشی به وجودم رخنه میکنه

نمیدونم چی باید بگم ، بهت زده فقط نگاه میکنم و یه صدای آشنا !!!!

میگه میتونم بشینم ؟